'Komşulardan aldığım kuru ekmeği ıslatıp çocuklara yediriyorum'

Beşşar Esed rejiminin, askeri kuşatmada tuttuğu Doğu Guta'da babaları rejimin saldırılarında ölen 12 bine yakın çocuktan, 4 bini acil yardım bekliyor.

Başkentin doğusundaki Doğu Guta, yaklaşık 5 yıldır Esed rejimi ve destekçisi yabancı terörist grupların askeri kuşatmasında bulunuyor.

Rejim, 450 bin civarında kişinin yaşadığı bölgeye insani yardım girişlerine izin vermiyor.

Yaklaşık 5 yıldır süren yoğun saldırılar, 12 bine yakın çocuğu yetim bıraktı.

 

 

 

"4 bin civarında yetim ise acil yardıma muhtaç"

Bölgedeki sivil toplum kuruluşlarından (STK) Hayırsever Yetimler Derneği sorumlusu Beyan el-Hamadi yaptığı açıklama, ''Guta'daki 12 bin yetimden bin 500'ü yardım alırken, 4 bin civarında yetim ise acil yardıma muhtaç durumda." dedi.

El-Hamadi, bölgenin uzun süredir ablukada olduğunu vurgulayarak, "Guta'da hayat çok pahalı. Bölgeye para girişi de olmuyor. Para girişi olmadığı için ihtiyaç sahiplerine gerekli yardımlar yapılmıyor. Burada yetim ailelerin durumu çok kötü ve her gün kötüye gidiyor.'' diye konuştu.

Bir başka yerel STK İnsani Müjdeler Derneğinin yetkilisi Mahir Ebu Ubeyde de "Doğu Guta bölgesinde kayıtlarımıza göre yaklaşık 12 bin yetimin yüzde 30'unun yaşam biçimi yoksulluktan ibaret." ifadesini kullandı.

'Guta'da şartların her geçen gün ağırlaştığına dikkati çeken Ubeyde, "Yardım kuruluşlarından acil bir şekilde dar gelirli yetim ailelerine yardımda bulunmasını istiyoruz.'' dedi.

 

 

 

"Komşulardan aldığım kuru ekmeği ıslatıp çocuklara yediyorum"

İki yetim torununa bakan Um Muhammed de 6 ay önce rejimin Duma ilçesine düzenlediği saldırıda oğlunu yitirdiğini söyledi.

Muhammed, ''İster inanın ister inanmayın. Komşularım dere kenarında topladığı semiz otunu bana da getiriyor. Ben de semiz otunu haşlayıp yetim Muhammed ile Ayşe'ye yediriyorum.'' dedi.

'Allah'tan başka kimsemiz kalmadı'

Ramazan Bayramı'nda komşularından aldığı kabakları, pilav ile torunlarına yedirdiğini anlatan Muhammed, şöyle devam etti:

"Ramazan ayında ilçede bir yardım kuruluşuna gittim. Yardım etmediler. Oğlum sağken geçiniyorduk. Şimdi inanın olmuyor. Evimize ilaç ve yiyecekleri oğlum getirirdi. Şimdi kimsemiz yok. Kapımızı çalanımız da kalmadı. Allah'tan başka kimsemiz kalmadı. Durumumuz çok kötü. Param, pulum yok. Çocuklar çay istiyor. Çayım yok. Çay olsa şekerim yok. Yine de Allah'a şükürler olsun, en azından su bedava. Çay ve şekeri bulunca çocuklar, çayı küçük kahve bardaklarında içiyor. Komşulardan aldığım kuru ekmeği ıslatıp çocuklara yediyorum. Bir gün aç, bir gün de yarı tok yatıp kalkıyoruz.''